Welke uitdaging ga jij aan?
Door een crisis kunnen ontwikkelingen in een stroomversnelling komen. Niet dat het voor die tijd niet belangrijk was, maar de urgentie ontbreekt soms. De tijd is er nog niet rijp voor. Dat blijkt ook uit de persoonlijke ervaringen van Kyra Kieskamp, wetenschappelijk medewerker omgevingsveiligheid.
Ik neem jullie graag mee naar een dag ergens begin november 2018. Anderhalf jaar geleden alweer, toen we nog geen idee hadden van wat 2020 ons zou brengen…
Die dag zat ik op het RIVM brainstormend uit het raam naar het bos te staren. Ik was net een jaar aan het werk bij het RIVM en weer op zoek naar ‘een nieuw idee’ voor de organisatie. Net op dat moment kwam via de mail een uitnodiging voor een podcastcompetitie over Milieu en Veiligheid binnen. Bingo.. dit is het, dacht ik. Hier wil ik meer van weten, en drukte op de inschrijfknop.
Drie weken later liep ik op een vrijdagmiddag samen met een collega naar de podcastlezing toe. Anderhalf uur lang werden we meegenomen in voorbeelden van goede en minder goede podcasts, tips en tricks voor als je zelf aan de slag gaat en wat theoretische achtergrond. Met tussendoor persoonlijke verhalen en ervaringen van experts zelf.
Ik was net een jaar aan het werk bij het RIVM en weer op zoek naar ‘een nieuw idee’ voor de organisatie.
Bomvol inspiratie gingen we de weken erop samen aan de slag om onderwerpen te bedenken voor onze eigen podcast. Man, wat een lol hadden we. Geluidsopnames in de speciaal daarvoor gemaakte kamer met geluiddempend behang. Het allerbeste intro-deuntje uitzoeken. En een inspirerend interview met een collega. Je ziet het wellicht al helemaal voor je.
Net voor kerst was onze podcast klaar en stuurden we deze in voor de competitie. Op zo’n typische januaridag, waarbij er overal sneeuw lag, zou de winnaar bekend gemaakt worden in een bijeenkomst voor alle medewerkers. Aan het eind van de middag zaten we vol spanning naar alle podcasts te luisteren… Helaas, wij wonnen zelf niet. Maar iedereen was enthousiast over het gebruik van deze nieuwe communicatievorm. En toch kwam het de maanden erna niet van de grond.
Toen werd het mei 2020, nog steeds geen podcasts, maar wel iets anders…
Aan het eind van een drukke dag, vol met online vergaderingen , en het lezen en schrijven van rapporten ging mijn telefoon: “Lisette calling”. Ah fijn, dacht ik, net waar ik behoefte aan heb. Even lekker sparren en een sociaal momentje. Dat mis ik wel, ‘samen koffie halen’. De netwerkdag omgevingsveiligheid die we samen zouden organiseren ging door de coronamaatregelen dit jaar helaas ook al niet door.
“Ha Lisette, hoe is het?”
“Goed, met jou?”
“Prima, al ben ik wel een beetje ‘op’ voor vandaag.”
“Ja, ik eigenlijk ook wel, maar ik wilde je nog even wat vertellen: ik heb een idee.’”
Mijn oren spitsten zich: “Wat dan?”
“Webinars”
Bingo. Natuurlijk… webinars! Als zo iets langs komt dan ga ik ‘aan’. Met één gesprek hadden we het hele plan klaar. Hoeveel webinars willen we geven? Wanneer plannen we ze in? Wat is onze boodschap? En natuurlijk, wie betrekken we er verder bij?
Wat ik nou fascinerend vind is dat er soms een crisis nodig is om nieuwe uitdagingen aan te gaan.
Fastforward…
Dertig juni liepen we met anderhalvemeter afstand samen de trap af. Het tweede webinar hadden we net achter de rug. Dat ging soepel. We keken elkaar aan: “We did it”. Ondertussen staan er twee webinars op onze website. Na de zomer komt er nog een reeks. Er wordt zelfs al gedacht aan nieuwe toepassingsvormen. En dát allemaal binnen twee maanden.
Wat ik nou fascinerend vind is dat er soms een crisis nodig is om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Opeens werd ‘naar kantoor gaan’, de laptop openklappen aan de keukentafel. We schaften licenties aan voor online meetingsoftware. En we schakelden over naar alles van achter een beeldscherm.
Deze situaties zien we ook in verhalen terug: oproepen tot ‘avontuur’, of het ontstaan van een crisis. Momenten in verhalen waar een wending wordt gemaakt. De hoofdpersoon in het verhaal heeft dan een keuze: ‘ga ik dit avontuur aan?’, ‘durft ik door de crisis heen te bewegen?’ of ‘blijf ik staan waar ik sta of loop ik zelfs weg van dit verhaal?’. Als de hoofdpersoon de uitdaging aangaat, zien we vaak dat oude overtuigingen omgezet worden. Gedachtes zoals ‘het kost me te veel tijd’, ‘ik heb hier de tools niet voor’ zijn dan niet meer relevant, daar is simpelweg geen ruimte meer voor.
Dit gebeurde ook bij ons in het verhaal hierboven. Bij de podcast hadden we echt zelf nog een stap te zetten om bepaalde uitdagingen te overwinnen en opvattingen zoals ‘het is te ingewikkeld’ aan te pakken. Terwijl we tijdens de crisis midden in de uitdaging gezet werden. Opvattingen en situaties die ons wellicht eerder hadden tegengehouden waren nu niet relevant meer en we gingen de uitdaging volledig aan.
En zo hebben we dus in deze periode een serie webinars kunnen maken, wat we structureel blijven doen de komende tijd.
Wat ik me alleen nog wel afvraag is, hebben we per sé een crisis nodig om uitdagingen aan te gaan?